30 Temmuz 2006

Küçücüktüm..

İnsan ilk anlarını ne zaman hatırlar bilinmez ya işte o yaşlardaydım ,kendimi ilk bildiğim zamanlarda..

Onu gördüm; DEDEMİ.

Elimden tuttu,beni gezdirdi,oyunlar oynadı,ne dersem yaptı.

İlk dişimi bulan oydu,hastalanınca ben başımda annemle birlikte DEDEM beklerdi.

Okumayı 4yaşındayken o öğretti bana,öğretmendi..

Okuma bayramında ilk hediyemi o aldı,gözyaşlarını tutamadı.

Neden ağladığına anlam vermediğimden gidip yanaklarını okşamıştım o zaman ağlaması kesildi gülmeye başladı ama gözleri hala yaşlıydı..

Bana birçok şeyi öğretti ;mesela hak yememeyi ,kavgacı olmamayı ama haksızlık karşısında da susulmaması gerektiğini..

İstediğim birşey olduğunda anneme değil dedeme giderdim çünkü annem dedeme göre biraz daha otoriterdi şımarmamdan korkardı.

Yıllar geçti ben büyüdüm o hep yanımdaydı hep de yanımda olacak zannederdim..Güçlüydü o dimdik dururdu her zaman..

Mahallede çok sayılır ve sevilirdi.

Ara sıra hasta olurdu çok üzülürdüm hemen gider yanına hikaye kitabımı alır ona sürekli birşeyler okur hiç susmamacasına konuşurdum bıdır bıdır.

Benim hayatımda ki baba modeli DEDEMdi..Babam vardı ,vardı ama yoktu o yüzden dedem benim babamdı.

Hayatımdaki ilk erkekti güçlü,dürüst,vicdanlı,sevecen..

Sonra birgün ben tatile gittim döndüğümde dayım bizdeydi annem de dayım da durgunlardı ne oldu dedim deden biraz rahatsız dediler..

O an yer ayağımın altından kaydı,kulaklarım uğuldamaya,mideme garip kramplar girmeye başladı..

Odasına girdim yatıyordu canım dedem kalkamıyordu,nasıl olurdu,ne oldu da birden böyle olup yatağa düşmüştü?

O hafta yerde miyim ,gökte miyim anlamadım günler geçti,ama geçmedi..

Derken haftasına sıkıntıdan evde duramayacak hale gelmiştim sevgiliye al beni dışarı çıkalım bunaldım dedim..

Dışarı çıktık,keyfim yok,sevgilim bile neşemi yerine getiremiyor.Sonra telefonum çaldı arayan annemdi sırtımdan soğuk terler boşandı derler ya işte o tabir doğruymuş ben bunu yaşadım..

Annem deden öldü diye ağlıyordu..

Telefonu kapatışım,sevgilimin ne oldu kötüleşmiş mi diye sorması,benim donuk bir şekilde dedem ölmüş deyişim..

Sonrası karanlık,kapkaranlık..

Hiçbirşey hatırlamıyorum gözümü açtığımda sevgilinin evindeydim başımda annesi ve bir kadın vardı diazem yapılmış sanırım..

Kafam bulutluydu,sinir bozucu şekilde sakindim.

Eve gittim perişan halde olan annemi yatıştırmak için birkaç aptal söz söyledim ..

Sakinliğim ve soğukkanlılığım herkesi tedirgin ediyordu.

Ertesi gün hala aynıydım taa ki cenaze anına kadar..

Hayatımda böyle bir acı yaşadığımı hatırlamıyorum ..

Ondan sonraki günler berbattı..

Sürekli ağlıyor,hiçbirşey yemiyordum..

Evimize mevlüt için gelen hafız bana :

İnsan çok yakınını kaybettiğinde içinde 40tane ateş yanarmış,hergün 1ateş sönermiş.Hergün ateşler birbir sönmeye devam edermiş taa ki 1ateş kalana kadar.İşte o ateş insan ölürken sönermiş.

Ne kadar doğru olduğunu o anlar idrak edememiştim,şimdi öyle iyi anlıyorum ki..

Bugün 30TEMMUZ 2011 TAM 5YIL GEÇTİ O KABUS GÜNÜN ÜSTÜNDEN..

DAHA DÜN GİBİ AKLIMDA,AMA YOKLUĞU,HİSSETTİRDİKLERİ KAÇ 5YIL EDER SAYMADIM SAYAMADIM..

RUHUN HUZURLUDUR UMARIM DEDECİM ,SENİ ÇOK SEVİYORUM..